بررسی محل شکست ترابکولکتومی در جراحی بازبینی

هدف: بررسی محل انسداد در بیماران با شکست ترابکولکتومی به صورت بازبینی محل جراحی قبلی روش پژوهش: این مطالعه به روش مداخله‌ای در ۴۷ چشم ۴۷ بیمار که بین سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۴ در بیمارستان فارابی تحت جراحی بازبینی به دلیل شکست ترابکولکتومی قرار گرفته بوداند، انجام شد. روش جراحی بدین صورت بود که پس از پریتومی با قاعده به سمت فورنیکس و گذاشتن میتومایسین ۲ درصد به مدت ۱ دقیقه، جداسازی بافت‌های زیر ملتحمه و تنون و آزاد کردن اسکار انجام می‌گرفت، اگر در این مرحله جریان مایع زلالیه برقرار می‌شد، محل شکست در سطح ساب‌کونژ و تنون در نظر گرفته می‌شد. در صورت عدم برقراری درناژ، با برش روی اپی‌اسکلرا، اسکار آن آزاد می‌شد و اگر درناژ برقرار می‌شد محل شکست در سطح اپی‌اسکلرا در نظرگرفته می‌شد، در غیر این صورت فلپ اسکلرا بلند می‌شد و آزاد کردن چسبندگی‌ها تا برقرار شدن درناژ ادامه می‌یافت. در نهایت اگر باز درناژ برقرار نمی‌شد، محل اسکلروتومی بررسی و باز می‌شد تا جریان برقرار شود. در این مطالعه چهار سطح برای انسداد در نظر گرفته شد، کونژوتنون، اپی‌اسکلرا، اسکلرا، محل اسکلروتومی. بر اساس این که در کدام مرحله از عمل جریان زلالیه برقرار شود، محل انسداد مشخص می‌شد. یافته‌ها: میانگین سنی بیماران ۱۹/۱±۴۴ سال بود (دامنه تغییرات: ۷۹-۵ سال). محل انسداد در ۲۶ (۵۵/۳ درصد) مورد زیر فلپ اسکلرا، در ۱۶ (۳۴/۱ درصد) مورد در سطح اپی‌اسکلرا، در ۴ (۸/۵ درصد) مورد در سطح کونژوتنون و ۱ (۲/۱ درصد) مورد در محل اسکلروتومی گزارش شد. میانگین فاصه زمانی بین جراحی ترابکولکتومی و جراحی بازبینی، ۵/۳۲±۲۷/۵ ماه بود. نتیجه‌گیری: در این مطالعه، شایع‌ترین محل شکست ترابکولکتومی در سطح صلبیه گزارش شد. اسکار در هر سطحی می‌تواند منجر به انسداد مسیر و نتایج نامطلوب عمل ترابکولکتومی شود، بنابراین توجه سریع به محل شکست و انجام اقدامات لازم جهت رفع آن در نتیجه نهایی موثر می‌باشد.